Koca şehrin ana arterlerini tıkayıp geçit vermez bir hale kimin getirdiğini merak eden yazımın üzerinden üç gün geçmedi.

    Bizim Beyefendinin gece yatıp, sabah dönüşümüne karar verdiği meşhur İstiklal caddesinden gazeteye yürüyorum.

    Daha doğrusu yürümeye çalışıyorum.

    Hastane caddesinden istasyon yönüne girdim.

    Bizim Beyefendinin tam da köşe başına yerleştirdiği “bisiklet parkı” geçebilmek için ülkede eşi menendi olmayan bisiklet yoluna indim.

    Kendime bisiklet muamelesi yapıp uyanık geçindim hesapta.

    Yirmi metre yürümüştüm ki korna sesiyle kafamı kaldırdım.

Tren İstasyonu yönünden gelen koca bir gıda ürünleri dağıtım kamyonu karşımda.

    Ben durdum.

    Kamyonda durdu.

    Şoför kafasını camdan yarım çıkarmış “bisiklet yolunda ne işin var dayı” der gibi soran gözlerle tipimi süzüyor.

Pardon, pardon mealinde elimi sallayıp husumet çıkmasın sabah sabah deyip kenara çekildim geçti gitti.

    Yirmi metre daha yürüdüm ki; Borsa sarayının önündeki kaldırıma geçiş yolunu kullanıp kendimi kalabalık ama en azından kamyonsuz yaya yoluna atıp kuş canımı sağlama alayım.

    Yine bir korna sesiyle irkildim, küçük çaplı da olsa zıpladım.

    Karşımdan gelen giden yok.

    Döndüm geriye doğru ki; komşu kent plakalı bir otomobil.

    Neredeyse tampon tampona gelmişiz.

Kornaya asılıyor ki; yol vereyim, sol çekipİstasyona doğru basıp gitsin.

    Can havliyle kendimi kaldırıma atıyorum.

    Tamponu da canımızı da kurtardığımı özüme bakıp, bıyık kenarı gülenlerden anlıyorum.

    Demem o ki;

    Biz bu Beyefendinin hakkını ödeyemeyiz kardeşim.

    İstiklal caddesinde her sabah bize böyle heyecanlı yolculuklar yaptırıp, uyuyan vücutlarımıza adrenalin yükleyerek kendimize gelmemizi sağlamasını artık çok önemli buluyorum.

    Bir çeşit etkinlik olarak düşünün sizde.

“Aç gözünü, açarlar gözünü” formatında sürprizli, heyecanlı.

Daha ne olsun!..

   **

    Sevdiğim Laflar:

    “SÖYLEYENE BAKMA, SÖYLETENE BAK!..”