Her yıl Mersin – Silifke, D 400 karayolu ile ilgili iki üç yazı kaleme alırım.

Çünkü her yıl aynı çile yaşanır, aynı sorunlar sürekli tekrar eder.

Ancak tüm bilinen bu gerçeklere rağmen sorun asla çözülmez, çözülmek istenmez.

***

Bildik yerlerde kavşak sorunları…

Manasız ve sayıca fazla trafik ışıkları…

Gereksiz yol daralması…

Hiç kullanılmayan yaya kaldırımları…

Koca göbekler; tehlikeli dönüşler…

Böylesi önemli ve işlek yolun bazı kesimlerinin sadece iki şeritli olması ama ağırlıklı olarak tek şerit kullanılması…

Gibi gibi gibi…

Daha da uzatacağım sayısız yanlışları ben biliyorum da siz sayın yetkililer bilmiyor musunuz?

***

Hafta sonu, bu yolun nasıl bir çile yolu olduğunu bildiğim için Çeşmeli’den çıkıp ilk fırsatta deniz tarafına döndüm.

Bu yolun bana neler yaşattığını bildiğim için öyle Erdemli veya Kızkalesi tarafına asla gitmek istemedim.

Buna rağmen Çeşmeli çıkışı her zamanki gibi yoğun ve sıkışıktı.

Dönüşte de elbette yoğunluk vardı.

Saydığım ve sayamadığım yanlışlar yıllardır devam ettiği için yazacaklarım da ancak tekrar olur.

Çok tekrar öğrenmeyi arttırır; tecrübe sorunları çözmede en etkili yoldur.

Ama maalesef bu yol için bunu söyleyemiyorum.

Bu yol olsa olsa, olmaması gerekenlerin bir araya geldiği yol olur.

***

Merak edenler yıllardır bu konuda yazılanları okuyabilirler.

Aslında hiçbir şeyin değişmediğini, bilakis daha da kötüye gittiği görürler.

Dip not olarak son cümle şunu belirtebilirim:

Bu yolun düzeleceği yok; düzeltmek isteyen de yok.