Şairin Hemşehrisi Destan Alev'e-

Memleket isterim

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun

Kuşların, çiçeklerin diyarı olsun

Memleket isterim

Ne başta dert ne gönülde hasret olsun

Kardeş kavgasına bir nihayet olsun

Memleket isterim

Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun

Kış günü herkesin evi barkı olsun

Memleket isterim

Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun

Olursa bir şikayet ölümden olsun.

Diyen şair Cahit Sıtkı Tarancı, 2 Ekim 1910 tarihinde Diyarbakır'ın Suriçi Mahallesi'nde ailesine ait geleneksel Diyarbakır evlerinin birinde dünyaya gözlerini açmıştır.

"Sanat için sanat" anlayışına bağlı kalan şair, saf şiirin önemli temsilcilerinden biri olmuştur. Şiirlerin ana izleği yaşama sevgisi ve coşkusudur. Şair aldığı her nefese şükretmektedir. Yaşama bu denli bağlı olan  şairin aklından ölüm bir türlü gitmez. Ama ölümü bir kenara koyup yaşama sımsıkı sarılmak biricik yönelimidir.

Yaşamı yücelten, güzelleştiren, yaşamı savunan şiirlerinden birisi de  aşağıda verilen şiirdir:

Ne doğan güne hükmüm geçer,

Ne halden anlayan bulunur;

Ah aklımdan ölümüm geçer

Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur

Ve gönül Tanrı'sına der ki;

--Pervam yok verdiğin elemden

Her mihnet kabulüm, yeter ki

Gün eksilmesin penceremden!

Cahit Sıtkı da- Ahmet Haşim gibi- kendisini çirkin sanmaktadır. Bundan dolayı gönül ilişkilerinde rahat değildir. Şöyle doya doya sevmek, aşık olmak ister, ancak derinliklerinden gelen çirkinim sanısı onun elini kolunu bağlar. Kimi zamanlar gerçek hayatta bulup kuramadığı aşksal atmosferi şiirlerinde kurgular:

Desem ki sen benimsin

Hava kadar lazım

Ekmek kadar mübarek

Su gibi aziz bir şeysin

Nimettensin, nimettensin.

Desem ki

İnan bana sevgilim inan

  Evimde şenliksin, bahçemde bahar

  Ve soframda en eski şarap

  Ben sende yaşıyorum

  Sen bende hüküm sürmektesin.

 Türk yazınının en güzel şiirlerini yazan şairlerin içinde yer alan Cahit Sıtkı, 12 Ekim 1956 tarihinde henüz 46 yaşındayken çok sevdiği dünyasını terk etmiştir. Ama bu kısa sayılan ömrüne okumamız için birbirinden güzel şiirler sığdırmıştır. Eylülde Cahit Sıtkı okumak, "ayın ruhunu" duyumsamak adına birebirdir:

  Bir de bakmışım ki ölmüşüm

  Dünya sönmüş başucumda

  Bir türlü gözümden gitmez.

 Ne gurbetlere düşmüşüm

  İsterdim ki avuçlarımda...

  Kimse halim sual etmez

Sonra nelerden olmuşum

  Nelere etmişim veda

  Böceklere gücüm yetmez.