Önce 23 Nisan geçti, adını anmadım, ardından 19 Mayıs geldi, yazı günüm değildi, adını anmadım. Oysa adı anılmayacak gibi değildi ki...O Atatürk'tü, O Ulu Önder'di, O Mustafa Kemal'di...

Gerçi Güneş'te söz etmem, aklıma gelmez, bu Güneş'in büyüklüğünden hiçbir şey kaybettirmez. Sudan, topraktan da bahsetmem, ama bu onların mutlak büyüklüğünü ve yaşamsal gerekliliğini azaltmaz ki..Yani Güneş'in, toprak ve suyun, havanın adını anmamam onların çok da umurunda değil.

İşte Mustafa Kemal Atatürk de güneş gibi, hava gibi, su ve toprak gibi doğallığı ve azameti kendi içinden gelen mutlak bir değerdir.

Mustafa Kemal Atatürk'ü çok severim, sayarım ve takdir ederim.

Nasıl etmeyeyim ki!

Koskoca zorlukların üzerinden aşarak bir devleti kendi enkazları içerisinde çıkarıp kurmuş ve “Mademki devleti ben kurdum, mademki halk olarak padişahlığa yakınsınız." dememiş, padişahlığı ve sultanlığı bu memleketin insanlarına layık görmemiş, halkına demokrasiyi ve cumhuriyeti armağan etmiştir.

Düşünebiliyor musunuz? Padişahlığı yıkmış ve kendisini kral ilan etmemiştir. Ne ulvi, ne asil, ne muazzam bir tutum ve davranış bu! Oysa bazıları cumhuriyetin altını oyup kendisini kral, sultan, padişah ilan etmek için yanıp tutuşuyor.

Yine Atatürk "Hayatta en hakiki yol gösterici bilimdir, fendir." diyerek tavrını gerilikten, hurafelerden, batıl inançlardan yana değil, aydınlanmadan yana koyduğu için büyüktür.

Yine Atatürk "Yurtta barış, dünyada barış." diyerek savaşın haklı olmadığı sürece çıkarılmasını bir cinayet olarak gördüğü için büyüktür.

Yine Atatürk, "Sen çok büyük bir adamsın." diyen dalkavuklara, soytarılara şu yanıtı verebildiği için büyüktür:

“Büyüklük odur ki, hiç kimseye iltifat etmeyeceksin, hiç kimseyi aldatmayacaksın, memleket için gerçek ülkü neyse onu görecek, o hedefe yürüyeceksin. Herkes senin aleyhinde bulunacaktır. Herkes seni yolundan çevirmeye çalışacaktır. İşte sen bunda karşı koymaları yok eden olacaksın. Önüne sayılmayacak güçlükler yığacaklardır. Kendini büyük değil, küçük, zayıf, hiç telakki ederek, kimseden yardım gelmeyeceğine inanarak bu güçlükleri aşacaksın.

Ondan sonra sana BÜYÜKSÜN derlerse bunu diyenlere de GÜLECEKSİN." (1908, Atatürk'ün Söylev ve Demeçleri V, sy 112)

***

Bir yıldan fazladır Haberci'de yazıyorum. İlk defa bir okuyucumdan güzel ve etkili bir yazı denemesi aldım. Mersin Üniversitesi Fen ve Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü 3. sınıfta okuyan Hamdullah Yalçınkaya'nın bu yazısını noktasına, virgülüne dokunmadan aynen yayınlıyorum. Keyifli okumalar:

HALA ÇÖPLERİ YERE ATIYORUZ

Bizler yaşadığımız doğada, canlılar arasında kendisine ve çevresine zarar veren yaratıklarız. Bizim yaptığımızı başka canlı türü yapmaz.

Yolda yürürken çevremize dikkatlice bakalım: Ne kadar gelişmişiz, değil mi? Lüks evler, arabalar, kafelere... Ama maalesef bizler hala çöplerimizi yerlere atıyoruz.

Araba kullanan genç, yetişkin, her cinsten insan- çoğu zaman şahit olmuşumdur- arabalarının camlarından pet şişelerini, sigara izmaritlerini dışarı fırlatıyorlar.

Bizler çok iyi arabalara sahip olabiliriz ama çevremizi de korumalıyız.

Mersin'in çok güzel bir sahili var fakat bizler onun kıymetini bilmiyoruz. Temizlik görevlileri sabah temizliyor, bizler akşama kadar ortalığı çekirdek kabuklarıyla, içecek kutularıyla dolduruyoruz. Oysa çocuklarımıza sözlerden çok davranışlarımızla örnek olmalıyız.

Aynı durumu üniversite öğrencilerinde de görünce daha çok üzülüyorum. Bizler, bu güzel ülkenin okuyan gençliği olarak çevremize daha çok sahip çıkmamız gerekirken, çevreyi daha çok kirletiyoruz.

Mersin Üniversitesi Teknik Bilimlerin kantin çevresi karton bardaklarla doludur, banklarda oturup çay, kahve ve su içenler, zahmet edip de bardakları çöpe atmıyorlar.

Sigara içen öğretim üyeleri ve öğrenciler içtikleri sigaranın izmaritlerini yerlere rastgele atmaları bizleri daha üzüyor.

  Unutmayalım ki 'Yaşadığımız dünyanın mirasçıları değil, emanetçileriyiz..' "