CHP’de yine  kurultay zamanı.

    Sayısını unuttuk.

    Biri bitiyor, biri başlıyor.

    Deprem fırtınası gibi.

    Son yıllardakilerin tamamı sonuca odaklı, günü ve bir sonraki günü kurtarmaya yönelik.

    Koca bir parti nasıl bu duruma düştü veya düşürüldü meselesini tartışacak değilim.

    Onu düşünmek yönetenlerin, yönetmeye talip olanların işi.

    Ama;

    Mesele yenilenmek, değişmekse eğer seçilen yolun çok sağlıklı olmadığını söyleyebilirim.

    Çıkarılan engellerden, yaratılan zorluklardan bahsedecek değilim.

    Bu iklim yaratılırken açılan tuzak kuyuları görmeyen, göremeyen elindeki ipin boyunu düşünemeyenler bugün yine yönetim katında oturanlar değilmiydi diye sormak herkesin hakkıdır diye düşünüyorum.

    Aşağıdan yukarıya örgütü dizayn edenler dünde aynı siyaset mühendisleri değilmiydi diye de eklerim.

    Küçük olsun, bizim olsun diyenler aynı sözde kurmaylardı.

    Geldiğimiz noktada değişim dedikleri parti içi operasyonların amacı koltukların taksiminden ibaretmiş diye düşünenlerin sayısı hiç de az değil bugün.

    Bu nedenle yeni kurultaydan yeni bir şeyler bekleyecek kadar saf değilim.

    Ancak;

    Değişimin son durumunu gözlemlemek açısından önem taşıyor bugün başlayan kurultay.

    En azından benim için öyle.

    Yüzde 25’lik cam tavanı kırdık dediler.

    Şimdi yüzde 30’luk bir tavana sıkıştılar.

    Yine seçmenin mesajını alamadılar ve kendi yarattıkları “birinci parti” tavanına kendilerini hapsettiler.

    İktidar olabilme ihtimalini çok geçte olsa görüp göremediklerinin sinyalini verebilir bu kurultay.

    Bu açıdan önemlidir.

    Partinin asıl cam tavanı her seçim sonunda kayıtlara geçen “CHP yine ana muhalefet partisi pozisyonunu korudu” cümlesinde saklıdır oysa.

    Tek kelimeyle anlatmak istersem;

    Güvensizliktir derim.

    Önce kuruluş ilkelerinedir.

    Sonra;

    Seçmenedir, seçmeninedir.

    Yani;

    Atatürk’ün emanetine sahip çıkmaya hazır milyonlarca cumhuriyet sevdalısı Türkiye vatandaşınadır.

    Güvensizlik damarlarına kadar işlemiş bir oluşumdan bahsediyorum.

    Cam tavanlar hikayedir.

    Kırılması gereken partinin içerisine sokulduğu güvensizlik kabuğudur.

    Ve o kabuk ancak içeriden kırılabilir.

    İşte bu kurultaydan böyle bir işaret, bir ışık alıp alamayacağımızdır benim için önemli olan.

     Demem o ki:

     Ya;

     Atatürk’ün partisini geri verin;

     Ya da:

     Layık olun!..

     Akıllarınızı başınıza alın.

     Yarın hiç olmayabilir!.

     **

    Sevdiğim Laflar:

    “ŞAŞIYA ÇAKIR DEMEKTENSE KÖR DE KURTUL!...