"İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor.

Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için.

Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.

Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.

Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.

Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.

Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi birşey vermedigi için.

Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için."

  -William Shakespeare-

  Bu haftaki köşe yazıma İngiliz şair, oyun yazarı ve oyuncu William Shakespeare'in ünlü şiirlerinden biriyle başlamak istedim.

Kısa bir zaman önce dünyaca ünlü tanınmış şairlerin şiirlerine karşı bir ilgim söz konusu.

Her okuduğum şiir hayatımdan ya da sizin hayatınızdan bir parça barındırıyor ya da barındırabilir.Korku şiirini okurken de, hepimizin muhakkak bir korkusu olduğu aklıma geldi.

Neden korkarız? Ya da korkmalı mıyız?

Bu soruları kendimize göre cevaplandırabiliriz elbette.

Ama toplumsal korkularımızın cevabı eminim ki ortak.

Mesela gelecek korkusu.

Gelecekten korkmak, acaba yarın ne olacak diye düşünen bir toplumda yaşadığımız ortada.

Peki gerçekten neden korkuyoruz? Göremediğimiz birşeyden korkmak ne kadar anlamlı?

Ya da anı yaşamak varken neden geleceği düşünüp karalar bağlamak ?

Toplumsal bir korku olan gelecek korkusunu bireysele indirdiğimizde sorular çesitlenebilir ve cevapları da.

   Bana kalırsa korku denen şey insanın içini yiyen bir kurttur. O kurdu da öldürecek tek şey kendine güven, inanç ve kararlılıktır.

Harekete geçmekten, sevmekten, doğru konuşmaktan, eleştirmekten ve eleştirilmekten korkmayın.

Korkmak hayatı yaşatmaz, zehir eder.

Asla olmayacak, başımıza gelmeyecek birşeyi düşünerek  zihnimizi meşgul edeceğimiz yerde, neden anın tadını çıkarmıyoruz?

Hayat, korkulara teslim edilemeyecek kadar kısa..

Korkmayın. Korkunun ecele faydası yok demiş büyüklerimiz. Ne kadar da güzel denmiş.

Şartlar ne olursa olsun

Hayatı kaçırmamak için korkmayın.

Yaşayın...