Tektir o,
Ölmeden yanından, belinden, bir de dibinden
Sürgüne izin vermez.
Bağrına mermi yer, çivi saplanır,
Balta ile, tırpanla yüreği en derinden deşilir,
Amma özüne inmedikçe direnir o.
Kendine darbe vuranı,
Bölüp parçalamak isteyeni,
Nedamet getirirse affeder,
Lakin unutmaz o.
Yaralarını sağaltır,
Çamurlu toprak merhem olur,
Toplar kendini, düzelir;
Ama özüne almışsa yarayı,
Bir de asalak hain kurtçuğu,
Artık yaşamaz, ölür o.
Ondan olmaz balta ile kazma sapı,
Bir de bıçak sapı yoktur özünde;
Parçalamak, bölmek yoktur fıtratında,
Hep tektir, tekçidir.
Altına alevcik kurarsın, gölge olur,
Korur altına sığınanları.
Ama üstüne kurdurmaz ne çıkma;
Ne de ara kat,
Bir de üstünde pazarlık yapılan masa olmaz;
Pazarlık kaldırmaz o.
Nice fırtınalar, zulümler gördü, nice boranlar,
Bek olur Anadolu'nun yiğitleri gibi.
Kök salar toprağa, dalları göğe uzandı.
Her yaprağı bir hikaye, her dalı bir anı,
Geçmişten geleceğe köprü, zamanın tanığı.
Kimi zaman yalnız bir derviş misali,
Uzak diyarlara saldı,
Fidan niyetine kesilen çelikleri ile ruhunu.
Kimi zaman bir obanın nişanesi,
Çeşme başlarının güzelliği,
Sevgililerin buluşma yeri,
Yol gösterdi yitiklere,
Tarif oldu yol iz bilmez yabancıya.
Şafak sökerken ilk o selamladı şafağı,
Güneş batarken son o yolculadı giden günü.
Ay ışığında sırdaş oldu
Bir âşıklara, Bir de yıldızlara,
Rüzgârla fısıldaşıp,
Evrenin diliyle konuştu, duydun mu?
Toprak ananın bereketini, suyun hikmetini,
Güneşin cevherini, bir de rüzgârın nefesini,
Bağrına çeker, hepsini içinde toplar,
Bir sır gibi saklar.
Kışa doğru yapraklarını döküp,
Sırrını içine çeker,
Baharla yeniden yeşerir, Ve her bahar umutla dolar
İlahi kudreti gösterir görmeyen gözlere..
O bir ağaç değil, bilene yaşam felsefesi,
Bir milletin özeti, tarihten gelen nefesi.
Kavak, Anadolu'nun kalbinde atan,
Bir hakkı söyleyen deli bir yürek,
Âşıkların dilinde Ebediyete uzanan, kutlu bir dilek.
