Boş değil kâinat,

Her nokta,okuyana bir harf:

Bir yıldız kayar gökyüzünde,

Bir tohum fısıldar karanlığa.

Dinlemek gerek:

Yerin kalp atışını,

Suyun nefesini,

Göğün ışıltısını,

 İnsanın içindeki uğultuyu.

Adalet, vicdan, bilgelik...

Üç yaprak, Aynı kökten.

Biri düşse,

Hepsi solar.

Eşitlik,

Tek bir çiçek değil.

Her renk çiçek,"ben de varım" dediğinde

Dünya yeniden kurulur.

Aşk,

 Kelamın sustuğu yerde.

Bir çocuğun gülüşünde,

Bir annenin sesinde,

Bir kuşun kanadında.

Su şırıldar,

Adını unutur.

Kar erir,

 Adını verir zerrelere.

 Rüzgâr uğuldar:

“Ben,senden başka değilim."

Yaradanın kudreti,

Gördüğümüzün ardındaki boşluk değil.

 Bir bakışta Tüm varlığın hikmetini,

Kâinatın dolu olduğunu bilen vicdan.

Onun nefesinde: Bir çiçek açar,

 Bir çocuk büyür,

 Bir yıldız söner,

Ve yeniden doğar.

Unutma: Özgürlük, sayfaları yırtmak değil,

Sayfayı sevmektir.

Her yırtılanla nefs,

 Karanlık bırakmaz geride

 Karanlıktan da Işık doğurur.

Sonunda öğrenirsin:

Hayat yazmak değil,

Yazılmamışı okuyabilmek.

Ve okudukça Kendini bulursun

Her şeyde,

Nihayetinde hiç'te,

Aynı anda.

O an,

Aşkın adı Kendi adındır?