Büyük şairimiz Nazım Hikmet Kuvayi Milliye Destanı adlı şiirinin bir bölümünde şöyle anlatır büyük taarruz günlerini

**

Düşündü birdenbire kayalardaki adam

kaynakları ve yolları düşman elinde kalan bütün nehirleri

Kim bilir onlar ne kadar büyük

ne kadar uzundular?

Birçoğunun adini bilmiyordu

yalnız, Yunan'dan önce ve Seferberlikten evvel

geçerdi Gediz'in sularını başı dönerek.

Dağlarda

tek

tek

ateşler yanıyordu

Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki

şayak kalpaklı adam

nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden

güzel, rahat günlere inanıyordu

ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında

birdenbire beş adım sağında onu gördü.

Paşalar onun arkasındaydılar.

O, saati sordu.

Paşalar: "Uc" dediler,

Sarisin bir kurda benziyordu.

Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı.

Yürüdü uçurumun basına kadar,

eğildi, durdu.

Bıraksalar

İnce, uzun bacakları üstünde yaylanarak

ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak

Kocatepe'den Afyon ovasına atlayacaktı.

    **

    Dün büyük taarruzun başlangıcıydı.

    O günlerin anlamını bilenler için çok büyük bir gündü.

    Emperyalizme başkaldıran, esareti kabullenemeyen kadınlı, erkekli hatta çocuklu yurtseverlerin dünyaya meydan okuyuşunun başlangıcıydı.

    Karlı.

    Fırtınalı.

    Geçilmez Küre dağlarının aşıldığı.

    Manda kağnılarının cepheye aktığı.

    Çocuğundan önce düşmana atılacak top mermilerini, cephaneleri koruyan kadınların, genç kızların, yaşları küçük, yürekleri büyük ana kuzularının dünyayı şaşkına çeviren öyküsünün taçlandığı günler.

    Yokluğun varlığa üstün geldiği.

    Kağnının kamyonu yendiği günler.

    Büyük taarruz.

    Unutanlara inat.

    Kutlu olsun.

    Daim olsun.

    **

    Sevdiğim Laflar:

    “DÜNÜNÜ BİLMEYENİN YARINLARI OLMAZ!..”