Mersin 50334 no’lu durakta her sabah ve akşam sahnelenen, bol figüranlı, sıfır verimli bir şehir tiyatrosu

Ceraim No: 2025/33

Olay: Mersin 265. Durak Meydan Muharebesi

Olay Yeri: Mersin ili, Mezitli ilçesi, Akdeniz Mahallesi, 50334 no’lu durak

Olay Saati: Her gün sabah ve akşam, mesai başlangıç ve bitiş saatleri

Mağdurlar

  a. Akdeniz Mahallesi sakinleri… Özellikle de “Belediye otobüsüne bineceğim” diye bekleyen, gözleri artık uzak mesafeyi seçemeyen 65 yaş üstü vatandaşlarımız.

  b. “Otobüse bineceğim, minibüse yetişeceğim” telaşıyla durakta, durak arasında, hatta durak olmayan yerde inip binen… Koşarken ayağını burkan, bileğini burkan ama pes etmeyen Mersin halkı.

  c. 10, 25,  48, 26, 28, 74, 77, 177D, 173,  177, 156… numaralı belediye otobüsü şoförleri.

  d. Bir sonraki durakta zamanında otobüse binmeyi bekleyen yüzlerce yolcu.

  e. “Kendi arabamla giderim, trafiğe takılmam” diye kendini kandıran sürücü ahalisi.

  f. “Amme hizmeti yapıyoruz, belediye otobüslerinden kâr etmiyoruz” diyen Mersin Büyükşehir Belediyesi (ve bu konuda yalnız olmadığını hissettiren tüm belediyeler).

Olası Şüpheliler

  a. Mersin 33241 numaralı belediye durağı (ve ona omuz veren direği).

  b. Belediye otobüsleri ulaşım planı.

  c. Hâlâ planlanmaya devam eden Mersin Ulaşım Master Planı.

Olayın Kısa Özeti

  Ve işte o an… Otobüs 50334 numaralı durağa yaklaşırken tablo şu: Birbirinin ardı sıra dizilmiş belediye otobüsleri adeta Osmanlı akıncıları gibi konvoy halinde durağa doğru 4 nala (!) ilerliyor. Ama durakta yalnızca bir yaşlı teyze var.

   Teyze, otobüsleri uzaktan seçemiyor, başlıyor telaşa… İlk otobüs yanaşıyor:

     – “26 mı bu?”

     – “Yok teyze, arkadaki.”

   İkinci otobüs:

     – “26 mı bu?”

     – “Değil teyze, arkadaki.”

   Üçüncü, dördüncü derken, beşinci sıradaki otobüs “26” çıkıyor da teyzemiz derin bir “oh” çekiyor. Bu arada koca koca otobüsler 3 dakika boyunca sırada beklemiş, mazot yanmış, zaman gitmiş…

   Ve bu sahne, her gün… Tekrar, tekrar, tekrar…

   Sadece bu durakta mı yaşanıyor bu durum hayır elbette ki tüm hat boyunca devam…

   Peki Çözüm Var mı?

   Var elbette! Gittiğim Roma’da her otobüs durağında, her hattın ayrı bir inme-binme noktası var. Nokta dediğim, 10-15 metre aralıklarla yerleştirilmiş durak levhaları. Üstünde yazıyor: “Şu saatte şu hat buraya gelir.” Vatandaş altına geçip bekliyor. Şoför de daha 100 metre kala görüyor: “Ahanda, benim yolcum durakta bekliyor” diye yanaşıyor, alıyor. Yoksa basıyor gaza, yoluna devam ediyor. Yolculuk süresi kısalıyor. Mazot sarfiyatı ile şehrin trafik yoğunluğu azalıyor. Herkes kazanıyor.

   Gece ise durak levhasının tepesinde, aşağıdan basmalı düğmeli bir lamba var. Basıyorsun, yanıyor. Şoför ışığı görüp durağa yanaşıyor, yolcusunu alıyor. Basit, net, çalışır bir sistem.

   Ben de tıpkı rahmetli “Cemil Bey” (Bizimkiler dizisinden) gibi, belediyeye  daha önce yazmıştım; hem de Roma’daki durakların fotoğraflarıyla birlikte… Ama kim takar vatandaşı, değil mi?

   İşte 50334 numaralı durakta her gün oynanan, bol figüranlı, yüksek maliyetli ve sıfır verimli “Mersin 265. Durak Meydan Muharebesi”nin perde arkası böyle.

   Bir gün çözüme kavuşur mu? Belli olmaz. Belki de biz bu yazıyı yazarken hâlâ teyzemiz 26 numaralı otobüsü bekliyordur.