Zeytin ağacı... Kimi zaman bir şiirin dizesinde, kimi zaman bir annenin duasında kendine yer bulur. Sadece bir ağaç değildir o; bereketin, barışın, direncin ve Akdeniz’in binlerce yıllık kültürünün simgesidir. Fakat bugünlerde bu kadim ağacı konuşuyoruz ama ne yazık ki onu korumayı değil, onu taşımayı konuşuyoruz.  Neden mi?

Zeytinliklerin madencilik faaliyetlerine açılmasını öngören ve tepkilere yol açan kanun teklifinin yasalaşması halinde, beş termik santralin bulunduğu havzadaki yaklaşık 300 milyon tonluk kömür rezervinin kullanılması için 23-24 bin civarında zeytin ağacı taşınacak.

Zeytin, yalnızca yağ değil, göç etmeyen bir halktır. O köyde doğar, büyür, dededen toruna geçer. Siz onu taşıdığınızda köyün belleğini, kadim tarım bilgisini, o toprakla kurduğu yavaş ama derin ilişkiyi söküp atarsınız.

Elbette ki enerji ve maden politikaları bir ülkenin kalkınması için önemlidir. Linyit, altın, nikel ya da başka bir değerli maden… Bugünün ihtiyaçlarını karşılamak için bu kaynaklar belki çıkarılmalı. Ancak soru şu: Bu madenler uğruna hangi değerleri kaybetmeye razıyız?

Ekonomik açıdan da mesele tartışmalıdır. Kısa vadeli maden gelirleri ile uzun vadeli tarım ve eko turizm gelirleri arasında gerçekçi bir karşılaştırma yapıldığında, zeytinciliğin sürdürülebilir bir değer yarattığı görülür.

Madencilik ise çoğu zaman gelip geçici bir servet bırakır; ardından bozulan ekosistem, tahrip edilmiş araziler ve göç veren köyler kalır.

Unutmayalım, bu sadece bir zeytin meselesi değildir. Bu, bizim doğa ile nasıl bir ilişki kurmak istediğimizin göstergesidir.

Kısa vadeli kazançlar uğruna kültürümüzden, geleceğimizden ve doğamızdan ne kadar vazgeçebileceğimizi gösteren bir turnusol kâğıdıdır.

Zeytini toprağından sökmek kolay olabilir ama bu kararın halkın vicdanında yerinden sökülmesi o kadar kolay olmayacaktır.