Güneş yüzünü gösterdi mi, hafta sonları doğayla kucaklaşma zamanıdır bizde. Termoslar hazırlanır, mangallar bagaja yerleştirilir, çocukların topu, salıncak ipi unutulmaz. Piknik kültürümüz, ailece bir araya gelişin en güzel bahanelerindendir. Ne var ki, bu güzel geleneği kirli bir alışkanlığa çevirdiğimizin farkında mıyız?

Geçtiğimiz hafta sonu Silifke’nin şirin mahallelerinden Yeşilovacık'taki bir mesire alanındaydım. Kuş sesleri ve ağaçların hışırtısı arasında, yere atılmış plastik tabaklar, yarım bırakılmış poşetler ve sayamadığım kadar envayi çeşitte çöpler. Manzara ne yazık ki doğanın değil, ihmalkârlığın fotoğrafıydı. Birileri piknik yapmış, ama ardından vicdanını orada bırakıp gitmişti.

Unutmayalım ki piknik alanları belediyenin veya orman işletmesinin malı değil. O alanlar hepimizin ortak mirası. Yere atılan her çöp, doğaya değil bize yakışmaz. Çocuğumuzun oynadığı çimlerin üstünde bir pet şişe görmek içimizi sızlatıyorsa, onun orada kalmasına göz yummamalıyız.

Temizlik yalnızca görevli personelin işi değil. Doğaya çıkan herkesin görevi. Poşetinizde getirdiğinizi, aynı poşetle geri götürmek zor olmasa gerek. Hatta daha fazlasını yapıp, gördüğünüz bir çöpü aldığınız zaman da doğa size  sessiz teşekkürünü sunar.

Belediyemiz temizlik konusunda elinden geleni yapıyor, ama unutmayalım, temizliğin en güzel hali, kirletmemek. Bu konuda mahalle muhtarlıklarıyla iş birliği yapılmalı, özellikle gençler için çevre bilinci seminerleri düzenlenmeli. Belki de piknik alanlarına “Burada doğa konuşur, çöp değil!” yazılı tabelalar asmanın zamanı gelmiştir.

Gelin, bu yaz mevsimini doğaya saygı mevsimi ilan edelim. Her piknik sonrası ardımızda yalnızca ayak izimizi bırakalım. Çünkü bizden sonra oraya bir başka aile gelecek. Belki de sizin çocuğunuz.

Unutmayın, doğayı temiz tutmak bir erdem değil, bir zorunluluktur.