2000'lerin başı, milenyum.. teknoloji çağına girildiğinin ilanıydı. Dünya çapında uydular fırlatıldı uzaya, iletişim hızlandı. Cep telefonları, televizyonlar son yılların en inanılmaz gelişim gösteren elektronik cihazlarıydı. Her köyde tek televizyonun bulunduğu zamanlar unutulmuş evlerde hatta evin birkaç odasında yerini almaya başladı. Haliyle haberleşme de hat safhaya ulaştı. Aynı gün hatta aynı saatlerde dünyanın öbür ucundan olan biteni takip etmek çağın en heyecan verici gelişmesiydi. Müzik akımları, radyo televizyon dünyası, giyim kuşam modası, Avrupa ve Dünya ile iletişim halinde olmanın en güzel yanıydı belki de. Sosyo-kültürel olarak batının etkisinde ve izinde ilerlemekten gurur duyarken, kişisel ve toplumsal gelişimimizde Anadolu Kültürü'ne sahip çıkmakta aynı direnci gösteremedik belki de. Aksi halde toplumun her alanında ve her kesiminde bu denli yozlaşmak aklın alacağı bir durum olmasa gerek. Havasını soluduğumuz şehre ihanet etmek hiç gocundurmadı çünkü bizi. Denizine girdiğimiz sulara tıbbi-kimyasal atık bırakmak hiç utandırmadı. Çimenine ağacına muhtaç olduğumuz ormanları çöplük hale getirmek yüzümüzü kızartmadı hiç. Oysa biz binlerce yıllık geçmişiyle övünen, binlerce yıllık kültür mirasını dededen toruna aktaran köklü millettik. Üstadın dediği gibi, etimizle kemiğimizle nefret ettirdiler bu çağdan bizi. Bu şahit olduklarımız, ardı arkası bitmeyen kadın cinayetleri, akıl ve vicdanla bağdaşmayacak nitelikte çocuk istismarları, cennet vatanın ağacının ormanının rant uğruna feda edilmesi, yurdun bir avuç toprağını kanıyla sulamayanın 'vatandaş' kabul edilmesi... Daha fazla normalleştirilmeden önü arkası kesilir umarım. Aksi halde bırakacağımız miras torunların yüzümüze tüküreceği bir mirastan ibaret olacaktır.