Olmadı!.

İdman Yurdu yüzdü, yüzdü; ama sonunu getiremedi.

Finalde penaltılarda kaybetti.

Dünyanın sonu gelmiş gibi değerlendirenler var; istemediğimiz, ama yüzleşmek zorunda kaldığımız bu sonucu..

Spordur bu!.

Yenilmek, kaybetmek işin doğasında vardır.

Üzüntüyü anlarım.

Ama kaybettiler diye; sahada ter dökenleri yerden yere vurmayı anlamam.

Hakaret seviyesindeki eleştirileri asla onaylamam.

Yirminci yüzyıldayız.

Gladyatör düzeninde değiliz ki; yenilenleri timsahlara atalım.

Finalde kaybediyorsunuz!.

İki takımdan biri kaybedecek elbette.

Bu çocuklar değil miydi bu armayı buraya kadar getiren.

Bu çocuklar değil miydi bunca insana heyecan veren, coşturan, Mersin’i bir araya getirmeyi başaran.

Sezona “yalnız” başladıklarını hatırlayalım.

Her isteyene yorulduğu yerde han yaptırmıyorlar ne yazık ki.

Olmadı!.

Son dakikaya kadar umutlarımızı diri ve taze tutanlara teşekkür edelim öncelikle.

Emek verdiler, ter döktüler.

Paralarını, zamanlarını harcadılar.

Teşekkür edelim.

Heyecanlarını, umutlarını, heveslerini öldürmeyelim.

“Bu yıl o yıl değilmiş” deyip yeniden başlamanın yollarını arayalım.

Hatalarımızdan ders çıkaralım.

Daha çok isteyip, daha çok ve birlikte çalışalım.

Çoğalalım öncelikle.

Başarırız.

Başarılır.

**

Sevdiğim Laflar:

“AÇIK YARAYA TUZ EKİLMEZ!..”