21. Yüzyıl Mersin'inde yaşarken, ekonomiydi, zamdı, geçim derdiydi, mülteci sorunuydu derken, şöyle bir dönüp baktım Mersin sokaklarına.. gencine, yaşlısına, okumuşuna, öğrencisine. Bir garip kalabalık hakim caddelerde.. Avm'lerde gezenler, o ünlü kahve markalarının dükkanlarında sıraya girmiş bekleyenler herkes kendince bir telaşın içinde. Sözüm ona, tüm bu koşuşturmalar “sosyalleşmek” adına yapılıyor. Durdurup çevirdim sokakta bir genci, -Sean Paul Kilisesi ne taraftadır diye.. cevap yok. Bir başkasına Arkeoloji Müzesi’ne nasıl giderim dedim.. Yine cevap yok.. Sorsak 10 kişiye 9’u aynı şeyden dert yanar, “gençlik nereye gidiyor'dan başlar, “bizim zamanımızda böyle miydi’den çıkarlar.. O kahve dükkanlarında dakikalarca sıra bekleyip duman altı, dipdibe masalarda oturmasak da, 8-10 liraya trene atlayıp yanı başımızda yüzyılların mekanı Tarsus’u mu gezsek biraz. Şalgamından tadıp tarihin sokaklarında mı kaybolsak biraz... Çocuklarımızı, gençlerimizi oyun parklarının çitle çevrilmiş alanlarından kurtarıp da pompeiopolis’i mi görsek ailece? 30’lu yaşlarında kime sorsak okul gezilerinde gittiği yerleri hatırlar, hey gidi günler der, özlemle anar.. Özlenenler çocukluğumuz mu sahiden? Yoksa duygular mı? Yeni bir yeri keşfetmenin verdigi haz mı, dağa taşa tırmanmanın, toza toprağa bulanmanın huzuru mu? Cigerlerimize dolan yeşilin kokusu mu yoksa?