Hepimiz, ilticanın bir seçenek olmadığını biliyoruz herhalde.. Ama sanırım çok sayıda insan iltica karşıtı ve bunu kabul etmek istemiyorlar.. Oysaki hepimiz de biliyoruz insanın kendi vatanını terk etmesi hiç kolay değildir.

Vatanda savaşacak için bir şey kalmadı, öncekiler için savaştığımız savaşı kaybettik.. Çok şehit verdik, artık ülkem tamamen işgal altındadır.

Ama yine de biraz geriye gidelim.. Son zamanda sosyal medyada paylaştığım paylaşımlarda çok insan bana küfür edip sövüyor.. “Seni ülkemde istemiyorum” diye.. Ama bunlar bilmiyorlar ki bizim ülkemizde ne kadar Türk var ve onlarla yüzlerce senedir uyum ve dayanışma kapsamında yaşıyor ve kaynaşıyorduk.

Suriye'de kaç Türkmen olduğunu biliyor muyuz? Galiba hayır.. Peki Irak'ta? Lübnan'da? Ürdün'de?

İşte nefret ettiğiniz Arap ülkeleri.. İçinde çok sayıda Türk var ve Araplarla beraber güzel bir hayat kurdular.. Ne Arap onlara “ihanet etti” ne de onlar Arap’a “ihanet etti”.

Sadece Suriye'de, yaklaşık 1,5 milyona yakın Türkmen yaşıyor… Kendi dilini unutmadılar.. Kendi kültürlerinden vazgeçmediler.. Kendi hayatlarına hiç kimse karışmadı, çünkü bizim yabancı varlığına alışkınlığımız var ve beraber yaşama kararı verince yaşayabildik. Ve hiç kimse karşımıza çıkamadı.

Onlara bir soralım; “Suriye'de ya da Irak'ta ya da Lübnan'da şu geçtiğin ve yaşadığın süreye göre hiç kimse sana bir laf attı mı? Hiç kimse üzdü mü?”. “Hayır” diyecek çünkü biz kendi aramızda kardeş olmaya karar verdik ve yapabildik.

Bunlar Mülteci değil. Keyfinden geldi değil mi? Savaştan kaçıp gelmedi değil mi? (Osmanlı Devleti de “93 Harbi”nde 1877-1878 yıllarında Osmanlılar ve Ruslar arasındaki savaşlar nedeniyle Kafkas bölgesinden gelen Türk göçmenleri Suriye'ye yerleşmek üzere yönlendirmiş ve böylece yeni bir Türk göç dalgası başlamıştır Suriye bölgelerine).

Biz ise "Sığınmacıyız" çünkü Suriyeliyiz, aramızda çok büyük bir tarih var, düşüncelerimizden ve fikirlerimizden daha büyüktür...

Her zaman "Arap hainler" diye tarihe bakılır… Keşke tarihin diğer tarafına da bakılsa...