“Yayalar kırmızı çizgimiz” ana fikirli bir kampanya başlatılmıştı geçen hafta.

Yoğun gündem arasında kaynadı gitti.

Önemli bir konu.

Araç ve yaya trafiği tam bir kördüğüm olan Mersin için daha da önemli aslında.

Kampanya güzel.

Fikir sağlam.

Amaç halis.

Başlangıçları hep iyi yaparız oldum olası.

Bu kampanyaya da öyle başlandı.

Başlangıca bakma, neticeye bak derseniz şahsımın pek umudu yok bu kırmızı çizgi işinde.

Uzun yıllar öce başıma gelmiştir;

İstiklal caddesinde bir adres arıyorum.

Araç kullanıyorum ama gözüm tabelalarda.

Aradığım tabelayı görünce hemen sağa çekip park ediyorum.

İniyorum araçtan, gözüm gideceğim yerin girişini arıyor.

“Beyefendi” diye bir sese dönüyorum ki; karşımda bir trafik polisi.

Efendim diyorum şaşkın ve tedirgin.

“Beyefendi” diyor yine gülerek.

“Nereye park ettiğinizin farkındamısınız?.”

Bakınıyorum önüm arkam araç dolu.

“Sakıncası mı var” diyorum merakla.

“Evet” diyor memur.

“Yaya geçidine park etmişsiniz.”

Bakıyorum ki yaya geçidini kapatmışım tabela ararken.

“Lütfen geçidi boşaltın” diyor memur nazikçe.

Çok ama çok utandığımı hatırlıyorum.

Aracımla oradan kaçar gibi uzaklaşıyorum arkama bakmadan.

Lafın Türkçesi şu;

O zaman farkında olmadan bile olsa yaya geçidini işgal edince utanan sürücüler vardı.

O zamanlar yaya haklarını koruyan görevliler vardı.  

Demem o ki;

Kırmızı çizgi kampanyasına gerek yoktu o zamanlar.

Şimdi;

Utanmayan sürücüler var.

Ve;

Duyarsız görevliler.

Netice;

Kırmızı çizgiyi boş verin derim.

Önce o yaya geçitlerini işgalden koruyalım.

Çünkü işgal edilmemiş bir tek yaya geçidi bulamazsınız bu kentte.

Neticeye bakalım yani.

**

Sevdiğim laflar:

“MEZAR TAŞI İLE ÖĞÜNÜLMEZ!..”