Hayatı mücadele içinde geçen, Bolşevik Devrimi'nde ön saflarda yer alan, Nazım Hikmet'e Moskova'da kol kanat geren, 19 Temmuz 1893'te Gürcistan'da dünyaya gelen, 14 Nisan 1930'da silahından çıkan kurşunla hayatına son veren Vladimir Vladimiroviç Mayakovski, intihar etmeden önce bir mektup bırakmıştır. Bu "Son Mektup" şiirsel bir havada kaleme alınmış ve mektubun son bölümünde Mayakovski şunları dile getirmiştir:

(...)

"Bir varmış bir yokmuş

derler hani

Aşkın küçük sandalı

hayat ırmağının akıntısına

kafa tutabilir mi?

Dayanamayıp parçalandı işte sonunda

Acıları

mutsuzlukları

karşılıklı haksızlıkları

Hatırlamaya bile değmez

Ödeşmiş durumdayız kahpe felekle

Ve sizler mutlu olun

yeter!"

Fütürizmin (gelecekçilik akımı) Sovyetler Birliği'nde önemli temsilcilerinden olan Mayakovski, burjuva geleneklerine meydan okuyan ve sığ kamu beğenisini sarsan yapıtlar ortaya koyar.

Öyle ki bir zamanlar elden ele dolaşan Puşkin'in şiirlerinin yerini Mayakovski'nin şiirleri almaya başlar.

Ölümüne giden yolda aşkı bir tetikçi olarak gören yorumculara rağmen şairin niye ölümü seçtiği tam olarak bilinmemektedir. Yalnız aşk onun şiirlerinde güçlü bir motiftir:

“Hiçbir şey silemez aşkı

Ne tartışmalar

Ne ayrılık

Bir de bakarsın

Yeniden gözden geçirilmiş

Ölçülmüş

Biçilmiş.

Üstünde düşünülmüştür.

Ve şimdi düzyazı parmaklı

Sancağını kaldırıyor.

Doğdum doğalı

Ve yürekten

Sevdiğime

Ölene dek de seveceğime

Yemin ediyorum."

Mayakovski isimli mücadeleci ve devrimci bir şair, geride "Pantolonlu Bulut", "Omurganın Flütü", "Lenin Destanı", "Yüz Elli Milyon"; "Gizemli Güldürü", "Tahtakurusu", "Moskova Yanıyor" gibi eserler bırakmıştır:

 “Ya siz

 Bir bardaktan boya serptim

 Günün haritası üzerine ben, örtü vurdum

 Donmuş etle dolu bir tabakta gösterdim

 Çarpık elmacık kemiklerini okyanusun

 Teneke bir balığın pulları üstünde.

 Ya siz!

 Bir naktürn çalabilir miydiniz

 Flütünde saçak boruların?"