Bu yazımda pazar günü sabaha karşı kaybettiğim biricik hayvan dostum, 16 yıllık arkadaşım, İso isimli kedimden söz edeceğim. Umarım bireysel acımı, acının evrenselliğiyle buluşturabilirim.

İso henüz birkaç aylıkken, öğrencilerimden biri isteğim üzerine bana karton kutu içinde getirmişti. Dün gibi hatırlıyorum, Pozcu'daki Telekom binasının önünden teslim alıp eve getirdiğim İso'yu ailecek sevmiştik. İso daha o dakikada kollarımda durmayı sevmişti, hatta beni o kadar benimsemişti ki ılık bir su göğsümden göbeğime kadar süzülmüştü. Bu işemeyle birlikte İso ile olan dostluğumuz tam 16 yıl sürdü. Ta ki pazar, sabaha karşı evimizde can verene kadar.

İso bir candı, tam bir dosttu. Hiçbir gün bana olan sevgisini, ilgisini esirgemezlik etmedi. İşten ne vakit eve yorgun argın gelsem hemen kucağıma atlar, o canım başını göğsüme yaslar, mışıl mışıl uyur, mırıl mırıl mırlardı. Öyle ki 500 gram bir kilo aralığındayken başladığı bu alışkanlığını 12-13 kilo olduğu tombiş halinde dahi sürdürmekte bir sakınca görmedi. Pazardan bu yana artık kucağıma atlayıp bana dostluk, sevgi, rahatlama ve huzur aşılayan İso'm yok. Bu hayatın mucizelerinden birisi olarak karşıma çıkan İso'm artık yok. Onu basit ama benim olan kişisel tarihime unutulmaz olarak kaydettim.

İso evimize geldikten sonra evimize bereket geldi, mutluluk geldi, sağlık geldi. İso evimizin doğal bir ışığıydı. Dağın, taşın, ormanın, denizin,otların, ağaçların kokusuydu İso. Yani tabiatın saflığı, ışıltısı, kokusu, rengi, tadı, esintisi İso ile birlikte evimizden hiç eksik olmadı.

Şimdi evimiz sıradanlaştı. Artık sağda solda tüyler olmayacak, kanepelere, koltuklara, yorgan ve yastıklara patiler atılmayacak; perdeler cart diye yırtılmayacak, banyo sidik kokmayacak...Ama olmayan tüyler, çizik yemeyen koltuk ve kanepeler, yırtılmayan perdeler, sidik kokmayan banyolar İso'nun bize, bana verdiği huzuru, mutluluğu verebilecek mi? Hiç sanmıyorum.

O benim bu acunda sahip olabileceğim en değerli, en pahalı oyuncaktı, artık oyuncağım pazar günü evimizin bahçesinde yer alan incir ağacının altına gömüldü.

İso'm öldü. O bir can taşıyordu. Birtakım insanların şöyle dediklerini duyar gibiyim: " Dünyada bu kadar savaş varken, insanlar yerinden yurdundan edilmişken, açlık ve yoksulluktan insanlar ölürken, adaletsizlikler ve haksızlıklar arşa çıkmışken vesaire, vesaire... bir kedinin ölümünün ne kıymeti var?" Ben de bu merhametsiz yoruma şöyle cevap verebilirim: "16 yıl boyunca doğru dürüst bir farenin bile canına kıymayan İso mu dünyadaki savaşları çıkardı, can dostum mu milyonlarca insanı yerinden yurdundan etti? Açlık ve yoksulluk sonucu ölenlerin olmasından İso'nun ne günahı var? İso mu insanlara adaletsiz ve hukuksuz olun dedi, vesaire vesairelerin oluşmasının hangi noktasında İso bir kabahat işledi? Aksine o da haksızlıkların, acımasızlıkların fışkırdığı bu coğrafyada gözünü açtı. O da kadınlar gibi, çocuklar gibi, senin benim gibi, dağlar ve ırmaklar gibi, ormanlar, kuşlar gibi zayıftı, güçsüzdü. Onun tek şansı bizim gibi hayvansever bir aileye düşmesiydi. Tüm bunlardan ötürü İso'nun hayatı ne denli masumsa ölümü de o kadar saygıyı ve merhameti hak ediyor.

İso ölüme giden süreçte hiç acı acı miyavlamadı, kan kustu, kızılcık şerbeti içtim, dedi. Günlerce süren bu ölümcül hastalık sürecinde asla ve kat'a bize zahmet çektirmedi, bir sakin köşe bulup orada vakurca ecelini bekledi.

İso bir melek saflığıyla hayatımıza girdi ve hayatımızdan ölüm karşısında takındığı bilgece tavırla çıkıp gitti.

İso'm senli 16 yıl hayatımın en gizemli, en çapraşık, en aşkın yıllarıydı, hayatıma karışman harikaydı.