2019/2020 Sanat Sezonu’na girdik; amatör ve profesyonel sahne sanatçılarımıza ve Mersinlilere hayırlı olsun. Ama yazın emekçileri için açılış ve kapanış sezonunun olmadığını bilmelisiniz. Hele ki yaz dönemini Mersin’in beton çölünde yaşıyorsanız yazmak veya düşünmek ne mümkün. Az sayıda parktan savanalar olsa da durum değişmiyor. Özellikle sıcak su için her binadan onlarca güneş enerjisi sera etkisine yol açıyorsa daha çok kent ormanlarına ihtiyacımız olmaz mı?

Mersin’i geçelim, bu yaz asıl ateşi ciğerlerimizde hissettik. Dünyamızı bir ön felaketle karşı karşıya getiren Ege ve Amazonlardaki yangınları gözyaşlarıyla izledik. Ardından bir avuç para için Kaz Dağları’nda yüz binlerce ağacın kesilmesi, Aydın’ın cennet topraklarının jesler ile zehirlenmesi (ki Aydınlı aydınlanmamış), Munzur ve Murat Dağları’nın maden sahası ilan edilmesi, Doğa Koruma ve Milli Parklar Genel Müdürlüğü’nün kapatılacağı haberi… kalbimiz nasıl dayanır bunca kötülüğe. Buna yol açan sen, ben, yani insan, bizim yetiştirdiğimiz veya yetiştiremediğimiz insan…

Oysa erdemli, ahlaklı, yeryüzü denilen evimize saygılı olmamız için üzerimizde ne çok eğitim modeli denendi. Yetmedi din eğitimi yeniden okullara sokuldu.  Neticeye siz karar verin.

Maneyivatın öğrenilen bir durum olduğunu zanneden akıl, altın bir nesil yetiştirmek için halen ahlak ve din dersini zorunlu tutuyor.

Tekrar söylemiş olalım; maneviyat öğretilebilinir bir şey değildir. Öyle olsa ahlak kitabını ezberleyen kişi en ahlaklı insan olmaz mı. Ahlak, vicdan, iyilik, sevgi, gibi maneviyatın bütünü ancak dolaylı yoldan edinilir. Bunu sanat olarak tanımladığımız, şarkılar, türküler, oyunlar, masallar, fıkralar, öyküler, romanlar, tiyatro, opera, bale, vb. sahne sanatları verebilir.

Hal böyle iken (kişi bunun farkında olmaz ama) insan olma serüvenimizi anne ninnileriyle başlayan sanatsal bir süreç olarak tanımlamalıyız.

Yunus Emre, Nesimi, Fuzuli, Pir Sultan Abdal, Karacaoğlan, Aşık Veysel, bizi biz yapan daha pek çoğunun bir tek dizesi, dilimize ve gönlümüze değmemişse vicdandan nasıl söz edebiliriz.

Yaşar Kemal’in, Sait Faik’in, Ahmet Hamdi Tanpınar’ın, Sabahattin Ali’nin, Aziz Nesin’in, bir tek öyküsünü okumamışsak nasıl ahlaktan söz edebiliriz. Orhan Kemal, Kemal Tahir, Memduh Şevket, Nazım Hikmet, Orhan Veli, Melih Cevdet, Oktay Rifat, Turğut Uyar, Edip Cansever, İlhan Berk ve yaşayan pek çok değerimiz…

Kas bilgisine dönüşmesi için tekrar yazalım, pekiştirme yapalım; maneviyat sanat yoluyla edinilen toplumsal bir sigortadır. Bunu matematik veya fizik gibi ders olarak öğretemezsiniz. Günümüzde en önemli maneviyat dersliği edebiyat ve sahne sanatlarıdır. Yani, öykü, şiir, roman, tiyatro, opera, bale, vb. sanatlardır.

Yapılacak iş basittir: Konservatuvar ve güzel sanat liseleri desteklenmeli, normal okullarda verilen müzik ve drama dersleri arttırılmalı, çocuklarımız, futbol endüstrisinin rekabetçi etkisinden kurtarılıp kendilerine dayanışmayı edindirecek doğa sporlarına teşvik edilmeli. Ayrıca kentteki sahne sanatları, konserler ve festivaller ile buluşturulmalı. Okullarda, koro, pop, rock veya klasik müzik gruplarının kurulması teşvik edilmeli.

Yerel yönetimler, ulusal değerde müzisyen, yazar ve şairleri kente taşıyarak okullarda süreli çalışma atölyeleri kurmalı.

Sanatın en yaşamsal ihtiyaçlarımıza cevap verdiğini bilerek, tüm salonlarımızın dolduracağı iyi bir sezon diliyorum.