14 Mart Tıp Bayramı olarak kutlanıyormuş meğer. Bilmiyordum oysa çok doktor dostum var. Açılışımdan itibaren sağolsunlar hiç yalnız bırakmadılar. Servis yapanı mı dersin, bulaşık yıkayanı mı? Hep yanımızdaydılar ama bayramları olduğunu fark etmemiştim. Olsun tabii en çok bayramı hak edenler belki de. Yedi gün yirmi dört saat can kurtarmak için çırpınırlar ama karşılığında gördükleri insanlık dışı çalışma temposu ve şartları ile bol bol saldırı ve şiddet. 

Bu yılki 14 Mart kutlamalarının bir etkinliğine de ben evsahipliği yaptım. Geçtiğimiz cumartesi Umut Buluşmaları’nda Mersin Tabip Odası ile Özdemir Aktan ve Ali Özyurt’u konuk ettik. Mehmet Antmen’in yöneticiliğindeki söyleşide sadece tıp, sağlık ve hekimler konuşulmadı çünkü her iki konuğum da can kurtarmayı sadece teknik hekimlik faaliyeti olarak görmeyen ve kamusal alanda büyük mücadelelere girmekten ve bunun bedelini ödemekten hiç ödün vermemiş aktivistlermiş.

Sohbet boyunca sağlık politikaları, kamu sağlığı ve asıl olarak barış için verdikleri mücadeleyi dinledik. Savaşı bir kamu sağlığı sorunu olarak gördüklerini ilan ettikleri için, Gezi olayları sırasında sağlık hizmeti verdikleri için kamu yararı adına verdikleri toplumsal mücadele ve muhalefet için gösterdikleri çabaları ve ödemek zorunda kaldıkları bedelleri dinledik.

İki konuğumuz aynı zamanda kalemi kuvvetli yazarlarmış. İkisi de kitaplarından da bahsettiler. Bu kitaplar sadece edebi çalışmalar da sayılmaz. Bir kişisel, toplumsal bellek çabası. Unutmaya teşne bir toplumun yaşananlara dair anılarını, deneyimini kayıt altına alma girişimi. Kendileri de söyleşi de ısrarla yazmanın, olan biteni, yaşananı ve şahit olunanı hem kendimiz hem de toplum için yazıya dökmenin ve başka zamanlara bırakmanın öneminden bahsettiler.

Gerçekten de düşününce hem krizi, sancısı, olayı eksik olmayan hem de aynı süreçleri tekrar tekrar yaşayan bu ülkede tarihe not düşmek, yarın bu tarihi ya da kendi zamanlarını anlamaya çalışacaklar için bu kayıt belgeleri bir ödev gibi duruyor. O yüzden yazmak lazım. İlla ve her zaman hatırlamak zorunda değiliz ama mutlak olarak unutmamalı yaşananlar. 

Kitapların içeriği ağırlıkla hocaların İstanbul Tabip Odası ve Türkiye Tabipler Birliği’nde verdikleri toplumsal mücadelelerden oluşuyor. “Savaş Bir Halk Sağlığı Sorunudur” başlıklı açıklamalarından dolayı yargılandıkları davanın duruşmasının olacağı bu hafta özellikle okumak lazım belki de. Ama esas Ali Hoca’nın kitabının ismini bol bol tekrarlamak, şiar edinmek lazım bence: Umuduna Yaşamak.

Gerçekten de kendimi, var oluşumu ve işleyişimi düşündüğümde kendime çok yakıştırdım bu tabiri. Evet biraz inadına haliyle ama sadece bir yerlere laf yetiştirmekten, tepki vermekten çok kendimize dönüp, birlikte ne yapabileceğimizi görmek, bunu tecrübe etmek, zorluklarını görmek, aşmanın yollarını bulmaya çalışmak için de çabalamak gerekiyor. Birlikteliklerimizden doğacak güzelliklerin umuduna inanarak atlatmaya çalışıyoruz bu zor zamanları. Evet Ali Hoca haklı biraz inadına ama daha çok umuduna hayal kuruyoruz, eyliyoruz ve yaşıyoruz.