Beni burada okuyup tanıyanlar beni bir kafe olarak biliyordur herhalde. Ev yapımı leziz pastası, börekleri olan, Hopa’nın tavşankanı çayını sunan, bir sürü genç insanın çalıştığı bir kafe. Etkinliklerime geliyorsanız bir sahne, mütevazi bir kültür merkezi olarak da görüyor olabilirsiniz. Fiziki şartlarım pek uygun olmasa da neredeyse bir kültür merkezleri kadar sohbet, panel, dinleti ve film gösterimine ev sahipliği yapmışlığım var şu genç ömrümde. Bazen bir iki kişinin katıldığı, bazen oturacak yerin kalmadığı, kiminde kahkahalar atılan, kiminde halay çekilen, bazen hüzünlü ama ekseriyetle umutlu yeni bilgi ve duyguların paylaşıldığı etkinlikler bunlar.
Ama benim bir de kütüphane tarafım var. İnanmazsınız on bine yakın kitap ve süreli yayına ev sahipliği yapıyorum. Felsefeden tarihe, iktisattan siyaset bilimine, kadın çalışmalarından sosyolojiye Türkçe, İngilizce, Fransızca, Almanca, Arapça, Kürtçe binlerce kitap. Etkinlik olmadığında, el ayak çekildiğinde alıp birine kulak veririm; analizler, gözlemler, deneyimler, hayaller, öngörüler, tartışmalar... Genelde insan zekasına, çözümleme yeteneğine sonra da bu tespitleri hayata geçirmedeki zafiyetine hayret ederim. İnsanlığın sorunları, muhtemel çözüm yolları bu kadar aşikar biçimde ortaya konmuşken, bunları gerçekleştirmedeki isteksizlik, becerisizlik beni genelde büyük bir karamsarlığa sürükler. Fakat tam insanlıktan umudu kesecekken bir hikaye dinliyorum, birisi ile tanışıyorum bunun böyle olmak zorunda olmadığını anlıyorum, görüyorum.
Bu haftasonu o akşamlardan birini yaşadım. Cumartesi akşamı konuğum Lina Nasif’ti. Etkinlik duyurusuna bizimkiler “Bu hafta hemşehrimin hikayesi Mersin’in ta kendisi” diye çıkmışlar. Pek anlam veremedim başta, mübalağa gibi geldi. Fakat kendisini dinledikten sonra yaşadığım şehrimin ruhunu kendimde misafir ettiğimi anladım.
Çok kalabalıktı bir kere etkinlik. Doldu taştı kütüphane tarafım. Onu tanıyanlar, yüzlerce kez dinlemiş olanlar bile bir kez daha dinlemek için kalkıp gelmişlerdi. İlk defa dinleyenler de vardı. Sohbetin sonunda herkes Mersin’in hemşehrisi olmanın ayrıcalık hissi ve mutluluğu ile ayrıldı benim oradan.
Çünkü Lina Nasif bir Katolik ama her kandilde yüzlerce mesaj atmayı da ihmal etmeyen bir Katolik. 20 yıldır tüm semavi dinleri Kurban Bayramı’nda mezarlıkta bir araya getirmeyi başarmış bir barış temsilcisi. Dünyada eşi olmayan mezarlığın bir benzeri daha olmayan etkinliğinin mimarı. Bu topraklarda barış içinde yaşamanın mümkün olduğunu bıkmadan usanmadan anlatmaya bunu göstermeye çalışan bir yurttaş o.
Yaşamını dinlemek Mersin’in tarihini öğrenmek demek. Akrabalarını, komşularını, tanıdıklarını anlattıkça Mersin’in ne kıymetli hazinelere, ne kadar güzel insana ev sahipliği yapmış olduğunu görüyorsunuz. Zeki Ayan’ı anlatıyor mesela, sonra Viktör Venüs’ü, Müfide İlhan’ı onun ağzından dinleyince bu kente iz bırakmış bu isimlerin insanlığını hissediyorsunuz. Hem kentin valileri ile hem de milliyetçi ya da kürt kentin tüm belediye başkanları ile yakın olabilmek, bunu da hiçbir çıkar gözetmeden tüm samimiyeti ile yapabilmenin mümkün olduğunu görmek beni hem çok şaşırttı, hem de umutlandırdı.
Dedim ya çok kitabım var raflarımda insanlar tarafından okunan, okunmayı bekleyen ama geçen haftasonu yüzlerce kitaba denk bir insanı ağırladım. Bizimkilerin hayallerinden biriydi insan kütüphanesi kurmak. Galiba ilk adımının atılışına tanık oldum.