Çok az önce günlüğüme şöyle yazmışım: “Bugün Küçüksanayi Sitesi'nden Kuruçeşme'ye, oradan Küçükhamam'a, hatta Yaşat İşhanı'na kadar yürümeyi düşünüyorum. Ayaklarım ve bacaklarımı seveyim- ki onlara pek güveniyorum- 10 ile 12 kilometrelik bu yolculukta bana destek sunacaklar.

Yürüyüşüm sırasında bir elimde tertemiz bir dosya olacak; dosyanın içerisinde İngilizce ders notları, makale örnekleri, gazetem ve not defterim bulunacak.
Yürürken ders çalışacağım, yürürken notlar tutacağım- belki de bu haftaki köşe yazım bu notlarla temellenecek- yürürken TRT-3'ten Beethoven, Mozart, Verdi, Rahmaninov, Türk Beşlileri'ni...dinleyeceğim.
Yürürken hayaller kuracağım, düşüneceğim, şiirler yazacağım, ki o şiirler iç nehirlerimden akıp gidecek, yakalayamayacağım. 
Yürürken göbeciğimin kabartısı azıcık inecek.
Yani yürümek benim için basit bir yürüme olmayacak."

***
Düşünüp tasarladıklarımı hayata uyarladım ve yürüdüm... Rahatladım. Şayet yürümeseydim yazdıklarımı yutmuş olacaktım. Kendimi tembel sayacaktım, kendime yönelik güvenim sarsılacaktı. Ama tasarılarımı ete kemiğe büründürdüm.
Bugün cumartesiydi, tüm cumartesilerde olduğu gibi Siteler Mahallesi'nde halk pazarı kurulmuştu. Kuruyemişler açıkta, toz toprak eşliğinde satılıyordu. Balıkçı, balıkların içini dışına çıkarıp kazıyordu. Simsiyah burkalara bürünmüş, galiba, kadınlar aslında hiç yoktular. Bir an için kendimi Afganistan'da sandım. Şişman, baştan ayağa eteklere bürünmüş bir erkek telefonla adeta kavga ediyordu. Ağzından bar bar dökülenleri anlayamıyordum, Arapça bilmiyordum. Kafesli kamyonetlere doluşturulmuş ve satılıp hemen orada kesilecek olan beyaz tavuklar çok berbat kokuyordu. Soluğumu tutarak pazar yerini hızlı adımlarla geride bıraktım.
Bu pazarda yokluk vardı, yoksulluk vardı; lakin hijyen yoktu.
***
Yeni Mahalle'ye yönünü kıran ben, "Çavuşlu Deresi"nin üstü yeniden açılan, çevresine mikrop ve pis kokular saçan son halini görünce düşünmeden edemedim. Bu dere onlarca yıl niye üstü kapatıldı, şimdi ne oldu da açıldı?
Çavuşlu Deresi'nin kapatılması için kimler zengin edildi, onlarca yıl sonra açılarak hangi şirketlere etek dolusu paralar verildi? Birileri bu sorulara yanıt verse de biz vatandaşlar vergilerimizin nerelere çarçur edildiğini bilsek.
***
Aa, Mersin'in en eski İmam Okulu'nun yerinde yeller esiyor. Hayret, ülkemizdeki tüm okullar imamlaştırılırken bu okulun yıkılmasına akıl erdiremedim.  Ama bu hayret birazdan yerini aydınlanmaya bıraktı. Meğerse yıkılan bu İmam Okulu'nun yerine mini bir saray yavrusunu andıran İmam Hatip kampüsü yapılıyormuş. Bunu da Mersin Büyükşehir Belediye Başkanı -astırdığı ilanlarda belirttiği üzere- belediye adına üstleniyormuş. Yani her dine, inanca mensup biz Mersinlilerin vergilerden bir bölümü İmam okulunun kampüsüne ayrılmış. İyi de hani devlet  ve onun temsilcileri laikti, tüm dinlere, mezheplere, inançlara, inançsızlıklara karşı tarafsızdı. Acı acı gülümsüyorum. Gözlerimi kapatıyorum, Sarı saçlı Mavi gözlü Ulu Önder'i görüyorum. O'nu özlüyorum.
***
Yürüyorum, kilometrelerce yürüyorum. Mersin günlük güneşlik. Mersin gecesefası kokuyor, Mersin limon çiçeği kokuyor, Mersin ezik portakal, marul, sebze ve meyve kokuyor. Orta Çağ karanlık tablosunu biran için kafamdan atıyorum. Bu aromatik kokuyu ciğerlerime çekiyorum, Sarhoş oluyor ve " Yaşamak- her şeye inat- güzel be kardeşim!" dizelerini içimdeki geniş uçurumlarda yankılandırıyorum.